Składowanie
substancja czynna: famcyklowir;

1 tabletka 125 mg zawiera 125 mg famcyklowiru;

1 tabletka 250 mg zawiera 250 mg famcyklowiru;

1 tabletka 500 mg zawiera 500 mg famcyklowiru;

substancje pomocnicze: hydroksypropyloceluloza, laktoza bezwodna, karboksymetyloskrobia sodowa, stearynian magnezu, hypromeloza, dwutlenek tytanu (E 171), glikol polietylenowy 4000, glikol polietylenowy 6000 (tabletki 500 mg nie zawierają laktozy bezwodnej).

Forma lecznicza
Tabletki powlekane.

Główne właściwości fizykochemiczne: tabletki 125 mg i 250 mg - białe, okrągłe, obustronnie wypukłe tabletki, pokryte folią, ze ściętymi krawędziami, z wytłoczonym napisem „FV” po jednej stronie i „125” lub „250” po drugiej stronie ;

tabletki 500 mg - białe, owalne, obustronnie wypukłe tabletki powlekane, ze ściętymi krawędziami, z wytłoczonym napisem „FV 500” po jednej stronie i gładkie po drugiej stronie.

Grupa farmakoterapeutyczna
Przeciwwirusowe środki bezpośredniego działania. Nukleozydy i nukleotydy. Famcyklowir. Kod ATX J05A B09.

Właściwości farmakologiczne
Farmakodynamika.

Famcyklowir in vivo ulega szybkiemu przekształceniu w pencyklowir, który wykazuje in vitro działanie przeciwwirusowe przeciwko wirusom opryszczki pospolitej (typu 1 i 2), wirusowi ospy wietrznej i półpaśca, wirusowi Epsteina-Barra i wirusowi cytomegalii.

W różnych modelach zwierzęcych obserwowano działanie przeciwwirusowe famcyklowiru podawanego doustnie. W komórkach zakażonych wirusem pencyklowir ulega szybkiej i skutecznej przemianie do trifosforanu (proces ten odbywa się pośrednio poprzez indukowaną przez wirus kinazę tymidynową). Trifosforan ten jest obecny w zakażonych komórkach przez ponad 12 godzin i hamuje replikację wirusowego DNA. Okres półtrwania trifosforanu pencyklowiru wynosi 10 godzin w komórkach HSV-1, 20 godzin w komórkach HSV-2 i 7 godzin w komórkach zakażonych VZV hodowanych w hodowli.

W niezakażonych komórkach narażonych na działanie pencyklowiru stężenie trifosforanu pencyklowiru jest ledwo wykrywalne. Dlatego prawdopodobieństwo jego toksycznego działania na komórki ssaków jest zbyt niskie, a uszkodzenie niezainfekowanych komórek jest mało prawdopodobne przy terapeutycznych stężeniach pencyklowiru.

Podobnie jak w przypadku acyklowiru, oporność na pencyklowir jest związana głównie z mutacjami w genie TC, co prowadzi do niedoboru lub zmiany specyficzności substratowej tego enzymu, a w znacznie mniejszym stopniu z mutacjami w genie polimerazy DNA. Większość klinicznych izolatów HSV i VZV opornych na acyklowir jest również opornych na pencyklowir, ale oporność krzyżowa nie jest powszechna.

Najczęstszą formą oporności na acyklowir wśród szczepów wirusa opryszczki pospolitej jest niedobór syntezy enzymu kinazy tymidynowej (TK). U takich szczepów z niedoborem TC obserwuje się oporność krzyżową zarówno na pencyklowir, jak i acyklowir. Wykazano natomiast aktywność pencyklowiru wobec nowo wyizolowanych, opornych na acyklowir szczepów wirusa opryszczki pospolitej z uszkodzoną polimerazą DNA.

W badaniach dotyczących hamowania nawrotów opryszczki narządów płciowych, w których pacjentom z prawidłowo funkcjonującym układem odpornościowym podawano famcyklowir przez 4 miesiące, w analizie posiewów wyizolowanych od 71 pacjentów nie wykryto oporności na pencyklowir.

Wyniki badań stosowania pencyklowiru i famcyklowiru u pacjentów, w tym leczenia famcyklowirem trwającego do 12 miesięcy, wykazały niską częstość wykrywania posiewów opornych na pencyklowir: 0,2% ze wszystkich 913 przebadanych posiewów od pacjentów z prawidłową odpornością i 2,1% 288 kultur wirusowych wyizolowanych od pacjentów z upośledzonym układem odpornościowym.

Hodowle oporne wykryto przed leczeniem lub w grupie placebo, ale zaobserwowano tylko 2 przypadki oporności u pacjentów z obniżoną odpornością w trakcie lub po leczeniu famcyklowirem lub pencyklowirem.

Badanie kontrolowane placebo wykazało, że famcyklowir podany jak najszybciej po wystąpieniu wysypki (w ciągu 72 godzin) znacząco skraca czas trwania neuralgii popółpaścowej u pacjentów w wieku powyżej 50 lat chorych na półpasiec.

W badaniach kontrolowanych placebo z udziałem pacjentów z obniżoną odpornością i AIDS, famcyklowir w dawce 500 mg dwa razy na dobę znacząco zmniejszał stosunek dni z objawami zmian związanych z HSV do dni bez objawów.

W zakrojonym na szeroką skalę badaniu klinicznym wykazano, że famcyklowir jest skuteczny i dobrze tolerowany w leczeniu półpaśca oka.

Farmakokinetyka.

Po podaniu doustnym famcyklowir jest szybko i skutecznie wchłaniany i przekształcany w aktywny związek przeciwwirusowy, pencyklowir. Biodostępność pencyklowiru po doustnym podaniu famcyklowiru wynosi 77%. Średnie stężenia pencyklowiru w osoczu po doustnym podaniu famcyklowiru w dawkach 125 mg, 250 mg i 500 mg wynosiły odpowiednio 0,8 μg/ml, 1,6 μg/ml i 3,3 μg/ml i obserwowano je średnio 45 minut po przyjęciu dawka. Krzywe stężenia w osoczu/czas (AUC) dla pencyklowiru wynoszą 2,2 mcg/godz./ml, 4,3 mcg/godz./ml, 9,3 mcg/godz./ml lub 14,1 godz./mcg 

/ ml W innym badaniu średnie maksymalne stężenie pencyklowiru w osoczu po podaniu famcyklowiru w dawce 250 mg, 500 mg lub 1000 mg wynosiło odpowiednio 1,5 μg/ml, 3,2 μg/ml lub 5,8 μg/ml, a średnie AUC pencyklowiru wynosiło 4,0 mcg /h/ml, 8,7 mcg/h/ml lub 16,9 mcg/h/ml, wskaźniki te były identyczne przy podawaniu pojedynczym i wielokrotnym (3 razy dziennie i 2 razy dziennie).

Jedzenie zmniejsza Cmax i Tmax pencyklowiru, ale nie wpływa na biodostępność pencyklowiru.

Końcowy okres półtrwania pencyklowiru po przyjęciu zarówno pojedynczych, jak i wielokrotnych dawek famcyklowiru wynosi około 2 godziny. Nie obserwuje się kumulacji pencyklowiru po wielokrotnych dawkach famcyklowiru. Pencyklowir i jego 6-dioksy prekursor słabo (< 20%) wiążą się z białkami osocza.

Objętość dystrybucji (Vd) pencyklowiru wynosi około 1 l/kg.

Nie ma znaczących różnic w charakterystyce dystrybucji i eliminacji pencyklowiru po doustnym lub pozajelitowym podaniu famcyklowiru pacjentom z prawidłową odpornością lub pacjentom z osłabionym układem odpornościowym.

Famcyklowir jest wydalany głównie w postaci pencyklowiru i jego 6-dioksyprekursora, które są wydalane z moczem, podczas gdy niezmieniony famcyklowir nie jest wykrywany w moczu. Wydzielanie kanalikowe sprzyja eliminacji związku przez nerki.

Końcowy okres półtrwania pencyklowiru wynosi około 2 godziny. Klirens nerkowy stanowi 80% całkowitego klirensu pencyklowiru.

Pacjenci z zakażeniem półpaśca

Niepowikłane zakażenie półpaśca nie wpływa znacząco na farmakokinetykę pencyklowiru zmienioną po doustnym podaniu famcyklowiru. Końcowy okres półtrwania pencyklowiru u pacjentów z zakażeniem półpaśca wynosił odpowiednio 2,8 godziny i 2,7 godziny po podaniu pojedynczych i wielokrotnych dawek famcyklowiru.

Pacjenci z niewydolnością nerek

Pozorny klirens osoczowy, klirens nerkowy i stała szybkości eliminacji pencyklowiru zmniejszają się liniowo wraz ze spadkiem czynności nerek, zarówno po podaniu dawek pojedynczych, jak i wielokrotnych. U pacjentów z niewydolnością nerek konieczne jest dostosowanie dawki (patrz punkt „Sposób podawania i dawkowanie”).

Pacjenci z niewydolnością wątroby

przewlekła choroba wątroby w fazie kompensacji nie miała wpływu na stopień ogólnoustrojowej biodostępności pencyklowiru po doustnym podaniu famcyklowiru. Pacjenci z chorobami wątroby w fazie wyrównania nie wymagają korekty dawkowania (patrz punkty „Sposób podawania i dawkowanie” oraz „Szczegóły stosowania”). Nie badano farmakokinetyki pencyklowiru u pacjentów z ciężką niewyrównaną chorobą wątroby.

Starsi pacjenci

W porównawczym badaniu krzyżowym średnie AUC pencyklowiru było o około 40% większe, a klirens nerkowy pencyklowiru o około 20% mniejszy po doustnym podaniu famcyklowiru ochotnikom w podeszłym wieku (65-79 lat) w porównaniu z młodszymi ochotnikami. Różnica ta może wynikać z różnic w czynności nerek pomiędzy obiema grupami wiekowymi. Korekta dawkowania w zależności od wieku nie jest wymagana, jeśli nie występują zaburzenia czynności nerek (patrz punkt „Sposób podawania i dawkowanie”).

Seks

Występowały niewielkie różnice w klirensie nerkowym pencyklowiru pomiędzy kobietami i mężczyznami, co było związane z różnicami w funkcjonowaniu nerek u obu płci. Korekta dawkowania w zależności od płci nie jest wymagana.

Pochodzenie etniczne

Nie stwierdzono różnic w farmakokinetyce pencyklowiru pomiędzy ochotnikami rasy czarnej i rasy kaukaskiej.

Przedkliniczne dane dotyczące bezpieczeństwa.

Rakotwórczość

W badaniach trwających 2 lata nie zaobserwowano żadnych zmian przy dawce 200 mg/kg/dobę. Po zastosowaniu maksymalnej dopuszczalnej dawki 600 mg/kg/dobę u samic szczurów zaobserwowano zwiększoną częstość występowania gruczolakoraka gruczołu sutkowego, nowotworu typowego dla tego typu szczurów. Nie stwierdzono wpływu na częstość występowania nowotworu u samców szczurów po dawkach do 240 mg/kg mc./dobę ani u myszy obu płci po dawkach do 600 mg/kg mc./dobę.

Genotoksyczność

Famcyklowir nie wykazał genotoksyczności w badaniach in vivo i in vitro mających na celu wykrycie mutacji genowych, uszkodzeń chromosomów i uszkodzeń DNA. Pencyklowir, podobnie jak inne leki z tej klasy, może powodować uszkodzenia chromosomów, ale nie powoduje mutacji genów w układach komórek bakteryjnych ani ssaków i nie ma dowodów na zwiększoną naprawę DNA in vitro.

Toksyczność reprodukcyjna

Famcyklowir jest dobrze tolerowany przez zwierzęta laboratoryjne. podobnie jak przy stosowaniu innych leków z tej klasy, obserwowano zmiany zwyrodnieniowe w nabłonku jąder.

Stwierdzono, że famcyklowir nie ma znaczącego wpływu na liczbę, morfologię i ruchliwość plemników u mężczyzn. U samców szczurów po dawce 500 mg/kg/dobę zaobserwowano zaburzenia płodności. Nie zaobserwowano wpływu na płodność u samic szczurów, którym podawano famcyklowir w dawkach do 1000 mg/kg/dobę.

Wskazanie
Zakażenia wywołane wirusem ospy wietrznej i półpaśca (VZV) – Półpasiec

pas

grzybica, w tym półpasiec umiejscowiony w oku, u dorosłych pacjentów z prawidłową odpornością;
półpasiec u dorosłych pacjentów z osłabioną odpornością.
Zakażenia wywołane przez wirusy Herpes Simplex (HSV) to opryszczka narządów płciowych

leczenie pierwszych objawów i nawrotów zakaźnej opryszczki narządów płciowych u dorosłych pacjentów z prawidłową odpornością;
leczenie nawrotów opryszczki narządów płciowych u dorosłych pacjentów z osłabioną odpornością;
hamowanie nawracającej opryszczki narządów płciowych u dorosłych pacjentów z prawidłową i obniżoną odpornością.
Przeciwwskazanie
Znana nadwrażliwość na famcyklowir lub inne składniki leku, a także nadwrażliwość na pencyklowir.

Interakcje z innymi produktami leczniczymi i inne formy interakcji
Wpływ innych leków na famcyklowir

Probenecyd i inne leki wpływające na fizjologię nerek mogą zmieniać stężenie pencyklowiru (aktywnego metabolitu famcyklowiru) w osoczu.

Dlatego też należy monitorować pacjentów otrzymujących Famvir® w dawce 500 mg trzy razy dziennie z sondą przez kolejne dni, szczególnie pod kątem toksyczności, i u takich pacjentów można rozważyć zmniejszenie dawki Famvir®.

Nie obserwowano klinicznie znaczących zmian w farmakokinetyce pencyklowiru po podaniu pojedynczej dawki 500 mg famcyklowiru po wcześniejszym leczeniu wielokrotnymi dawkami allopurynolu, cymetydyny, teofiliny, zydowudyny lub prometazyny lub po podaniu wkrótce po lekach zobojętniających kwas żołądkowy (wodorotlenek magnezu). i wodorotlenek glinu) lub podczas jednoczesnego podawania z emtrycytabiną. Nie zaobserwowano klinicznie istotnego wpływu na farmakokinetykę pencyklowiru po wielokrotnym (trzy razy na dobę) podawaniu famcyklowiru (500 mg) z wielokrotnymi dawkami digoksyny.

Przekształcenie nieaktywnego metabolitu 6-deoksypencyklowiru w pencyklowir (poprzez deacetylację famcyklowiru) jest katalizowane przez oksydazę aldehydową. Istnieje potencjalna interakcja z innymi lekami metabolizowanymi przez ten enzym i (lub) hamowanymi przez ten enzym. Badania kliniczne interakcji famcyklowiru z cymetydyną i prometazyną, inhibitorami oksydazy aldehydowej, in vitro nie wykazały istotnego wpływu na powstawanie pencyklowiru. Jednakże raloksyfen, silniejszy inhibitor oksydazy aldehydowej badany in vitro, może zakłócać tworzenie pencyklowiru, a tym samym skuteczność famcyklowiru.

Wpływ famcyklowiru na inne leki

Farmakokinetyka digoksyny nie uległa zmianie podczas jednoczesnego stosowania pojedynczych lub wielokrotnych (trzy razy na dobę) dawek famcyklowiru (500 mg). Nie zaobserwowano klinicznie istotnego wpływu na farmakokinetykę zydowudyny, jej metabolitów glukuronidu zydowudyny ani emtrycytabiny po podaniu pojedynczej doustnej dawki 500 mg famcyklowiru podawanego jednocześnie z zydowudyną lub emtrycytabiną.

Chociaż famcyklowir jest jedynie słabym inhibitorem oksydazy aldehydowej in vitro, potencjalnie możliwe są interakcje z lekami metabolizowanymi przez oksydazę aldehydową. W trakcie badań przedklinicznych nie wykazano możliwości indukcji cytochromu P450 i supresji CYP3A4.

Funkcje użytkowania
Zastosowanie u pacjentów z niewydolnością nerek

Szczególną uwagę należy zwrócić na pacjentów z zaburzeniami czynności nerek, którzy wymagają korekty dawkowania (patrz punkty „Sposób stosowania i dawkowanie” oraz „Przedawkowanie”).

U pacjentów z niewydolnością nerek po zastosowaniu dawek dużych w stosunku do stopnia pogorszenia czynności nerek obserwowano ostrą niewydolność nerek.

Stosowanie u pacjentów z niewydolnością wątroby

Pacjenci z łagodnymi i umiarkowanymi zaburzeniami czynności wątroby nie wymagają dostosowania dawki. Dotyczy to również pacjentów w podeszłym wieku, którzy nie cierpią na niewydolność nerek. Nie badano działania famcyklowiru u pacjentów z ciężką niewydolnością wątroby. U takich pacjentów konwersja famcyklowiru do aktywnego metabolitu pencyklowiru może być upośledzona, co może prowadzić do zmniejszenia stężenia pencyklowiru w osoczu i w rezultacie do zmniejszenia skuteczności famcyklowiru.

Zastosowanie w leczeniu półpaśca

Należy uważnie monitorować odpowiedź kliniczną, szczególnie u pacjentów z obniżoną odpornością. Jeśli odpowiedź na leczenie doustne zostanie uznana za niewystarczającą, należy rozważyć dożylne leczenie przeciwwirusowe.

Pacjenci z powikłanym półpaścem, takim jak zajęcie narządów wewnętrznych, półpasiec rozsiany, neuropatia ruchowa, zapalenie mózgu i powikłania naczyniowo-mózgowe, powinni otrzymać dożylną terapię przeciwwirusową.

Ponadto pacjenci z półpaścem ocznym z obniżoną odpornością lub pacjenci z wysokim ryzykiem rozprzestrzenienia się choroby i zajęcia narządów wewnętrznych powinni otrzymać dożylną terapię przeciwwirusową.

Przenoszenie opryszczki narządów płciowych

Opryszczka narządów płciowych jest chorobą przenoszoną drogą płciową. Ryzyko przeniesienia wzrasta w ostrej fazie choroby. Pacjenci potrzebują reko

zalecają unikanie kontaktów seksualnych, jeśli występują objawy, nawet jeśli rozpoczęto już terapię przeciwwirusową. W procesie terapii supresyjnej środkami przeciwwirusowymi częstość uwalniania wirusa ulega znacznemu zmniejszeniu. Jednak ryzyko przeniesienia pozostaje teoretycznie możliwe, dlatego pacjentki powinny stosować odpowiednie środki antykoncepcyjne.

Inny

Tabletki Famvir® 125 mg i 250 mg zawierają laktozę (odpowiednio 26,9 mg i 53,7 mg). Pacjenci z rzadką dziedziczną nietolerancją galaktozy, a mianowicie: ostrym niedoborem laktazy lub zespołem złego wchłaniania glukozy-galaktozy, nie powinni przyjmować preparatu Famvir® 125 mg i 250 mg.

Stosować w czasie ciąży lub karmienia piersią
Ciąża

Chociaż badania na zwierzętach nie wykazały żadnego embriotoksycznego ani teratogennego działania Famviru® ani pencyklowiru, nie ustalono bezpieczeństwa stosowania famcyklowiru u kobiet w ciąży.

Laktacja

Badania na szczurach wykazały, że pencyklowir przenika do mleka samic w okresie laktacji, którym podawano doustnie Famvir®. Nie wiadomo, czy pencyklowir przenika do mleka ludzkiego. Dlatego famcyklowir można stosować w czasie ciąży lub karmienia piersią tylko wtedy, gdy spodziewana korzyść z leczenia dla kobiety przewyższa potencjalne ryzyko dla dziecka.

Płodność

Na podstawie przeglądu danych klinicznych nie wykazano wpływu famcyklowiru na płodność u mężczyzn po długotrwałym doustnym podawaniu leku w dawce 250 mg dwa razy na dobę.

Możliwość wpływania na szybkość reakcji podczas prowadzenia pojazdu mechanicznego lub pracy z innymi mechanizmami
Brak danych dotyczących upośledzenia zdolności prowadzenia pojazdów i pracy z innymi mechanizmami u pacjentów pod wpływem preparatu Famvir®. Jednakże pacjenci, u których podczas stosowania leku Famvir wystąpią zawroty głowy, senność, dezorientacja lub inne zaburzenia ośrodkowego układu nerwowego, powinni powstrzymać się od prowadzenia pojazdów i obsługiwania maszyn.

Sposób stosowania i dawkowanie
Ponieważ ogólnoustrojowa dostępność biologiczna pencyklowiru nie zmieniła się, gdy famcyklowir był przyjmowany z jedzeniem, famcyklowir można stosować niezależnie od przyjmowania pokarmu.

Półpasiec u pacjentów z prawidłową odpornością

W leczeniu półpaśca - 500 mg 3 razy dziennie przez 7 dni. W leczeniu półpaśca z powikłaniami ocznymi - 500 mg 3 razy dziennie przez 7 dni. Leczenie daje lepsze rezultaty, jeśli zostanie rozpoczęte natychmiast po pojawieniu się wysypki.

Półpasiec u pacjentów z obniżoną odpornością

500 mg 3 razy dziennie przez 10 dni. Zaleca się rozpoczęcie leczenia natychmiast po pojawieniu się wysypki.

Opryszczka narządów płciowych u pacjentów z prawidłową odpornością

· pierwszy objaw opryszczki narządów płciowych

250 mg 3 razy dziennie przez 5 dni. Zaleca się rozpoczęcie leczenia natychmiast po wystąpieniu pierwszych objawów opryszczki narządów płciowych.

Nawrót opryszczki narządów płciowych

125 mg 2 razy dziennie przez 5 dni. Zaleca się rozpoczęcie leczenia w okresie prodromalnym (mrowienie, swędzenie, zgaga, ból) lub bezpośrednio po wystąpieniu pierwszych objawów opryszczki narządów płciowych.

Nawrót opryszczki narządów płciowych u pacjentów z obniżoną odpornością

500 mg 2 razy dziennie przez 7 dni. Zaleca się rozpoczęcie leczenia w okresie prodromalnym (mrowienie, swędzenie, zgaga, ból) lub bezpośrednio po pojawieniu się wysypki.

Tłumienie nawracającej opryszczki narządów płciowych u pacjentów z prawidłową odpornością

250 mg 2 razy dziennie. Czas trwania leczenia zależy od ciężkości przebiegu choroby, jednak leczenie należy przerwać po 12 miesiącach ciągłej terapii, w celu ponownej oceny nasilenia nawrotów i ich częstotliwości. Minimalny okres ponownej oceny powinien obejmować dwa nawroty. U pacjentów z osłabioną odpornością skuteczna była dawka 500 mg 2 razy dziennie.

Tłumienie nawracającej opryszczki narządów płciowych u pacjentów z obniżoną odpornością

500 mg 2 razy dziennie.